Door Alinda Kok
’Ik kon vannacht niet slapen, dus toen ben ik voor je aan het zoeken geweest.’ Zo begon mijn moeder deze morgen aan het ontbijt. ‘Voor jullie onderzoek naar antivaccinatie.’ Mijn moeder is een betrokken ouder en altijd een geïnteresseerde meedenker in mijn onderzoeken. Zeker met een onderwerp als deze waar ze persoonlijk bij betrokken is. Ik wist wel wat er komen ging, deze morgen zou de ontbijttafel worden volgeladen met woorden als vaccinatie en anti-vaccinatie. En nog allerlei theorieën rondom deze begrippen. Mijn ouders kozen ervoor ons niet te vaccineren, hoewel allebei wel gevaccineerd te zijn. Deze keuze was gebaseerd op verschillende argumenten. Ik ben hier nooit heel erg mee bezig geweest. Simpelweg omdat dat was wat mijn vader en moeder zeiden. En een kind vertrouwd met dat soort dingen op de kundigheid van de ouders. Ik vond het allemaal prima.
Kracht door kinderziektes
Op basisschoolleeftijd kreeg ik de bof, mazelen en rode hond. Zoals misschien wel de helft van mijn klas op de christelijke basisschool. Ik was geen uitzondering en vond het ook heel normaal. Ik was dan heel even ziek, sommige klasgenoten iets langer. Maar nergens in mijn omgeving zag ik de gevolgen van de kinderziektes die uitvoerig in allerlei artikelen worden beschreven. Dat zorgde voor mij dat ik het nut van vaccineren nooit echt heb gezien. Integendeel ik ben juist heel gezond en zeker de mazelen heeft mijn weerstand een boost gegeven. Ik heb nu eigenlijk nooit de griepjes en andere kwaaltjes die mijn leeftijdsgenoten zo vaak (lijken te) hebben.
Mijn norm is niet dè norm
Hiermee zeg ik niet dat ik een anti-vaxxer ben, maar wel dat dit voor mij altijd de norm is geweest. Ik heb mezelf om eerlijk te zijn nooit verdiept in alle argumenten. En wordt daar door dit onderzoek in ondergedompeld. Ik zie wel degelijk het nut van vaccineren, maar zet ik nu zomaar de overtuiging van mijn ouders tussen de vuilniszakken aan de weg? De overtuiging waar door alle ‘onafhankelijke’ media al overheen wordt gepist. Media die verhalen schrijven over domme, betweterige, onverschillige, onverantwoordelijke, lakse mensen. Want met die woorden zijn de anti-vaxxers samen te vatten, als ik sommige artikelen moet geloven. Een anti-vaxxer aan het woord kwam ik bijna nergens tegen. Maar dit was de samenvatting van mijn vader en moeder. Dit zijn mijn ouders omdat ze deze keuze hebben gemaakt. Mijn paps en mams die oneindig van mij houden en het allerbeste voor al hun kinderen willen, worden zo in de hoek gezet. De hatelijke woorden met een stempel op hun overtuiging gedrukt. Dit doet mij pijn.
Gewoon mijn paps en mams
Ik wist dat ik dat tegen ging komen tijdens mijn onderzoek. Ik wist dat ik mezelf in het diepe moest gooien. Ik had misschien de waarheid willen ontlopen, maar ik heb de keuze gemaakt die waarheid in de ogen te zien. Mijn ouders die in liefde en vertrouwen op God de keuze hebben gemaakt waarvan ze geloven dat dit het beste was voor hun kind. Een keuze die niet over 1 nacht ijs is gegaan. Een keuze die ze pas na veel onderzoek hebben gemaakt. Wie geeft de media het recht om mijn ouders met zulke keiharde en respectloze woorden te beschrijven. Ik wind me erover op, mij doet het pijn. Maar het grappigste is, het interesseert mijn ouders niet eens. ‘Dit is onze keuze, wij geloven dat dit goed is. Laat de media lekker schreeuwen wat ze willen, maar mij krijgen ze niet.’ Mijn vader en moeder zijn niet het type felle keiharde anti-vaxxer die je ook tegen kan komen. Ze zitten niet in facebookgroepen, ze voeren geen actie. Ze schelden niet op de ‘tegenpartij’ die ze niet eens als ‘tegenpartij’ zien maar gewoon als mensen met een andere overtuiging. Mijn ouders zijn gewoon mijn paps en mams, eenvoudig en gelukkig als ze zijn.
Ik heb geen idee…
En daar zit ik dan, geen idee hebbend wat ooit mijn keuze hierin zou zijn. Als ik de andere keuze maak, de vaccinatiekeuze. Zet ik dan mijn ouders aan de kant? Sta ik dan ineens aan de kant van de media? Sta ik dan aan de kant van hen die mijn paps en mams haten, op basis van hun vaccinatiekeuze? En als ik niet vaccineer, ben ik dan de gehate? Ben ik dan degene die de bak stront van het publiek over me heen krijg? En als ik dan wel zou vaccineren, doe ik dat alleen uit angst voor stront in mijn haar?
In gesprek met de andere mening
En waarom word ik gedwongen te denken dat dit de enige opties zijn? Dat anti-vaxxer zijn haat krijgen betekent en vaxxer zijn haten betekent. Alleen omdat ik online maar twee felle kanten tegen kom. Vaxxers die de anti-vaxxers zien als moordenaars van hun kinderen. anti-vaxxers die de vaxxers weer zie als de moordenaars van hun kinderen. Waar is de gematigde mening? Waar worden eens gewone normale mensen aan het woord gelaten. Eenvoudige mensen die hun keuze hebben gemaakt. Gewoon van beide kanten. Die met elkaar in gesprek gaan. Zich geen tegenstanders voelen, maar gewoon mensen met een andere keuze. Waarom moet een andere mening altijd een discussie tot gevolg hebben? Waarom mag een andere mening niet gewoon een andere mening zijn? En dat ook blijven. Waarom worden zij ertoe gedwongen ons altijd te verdedigen als de mening afwijkt van de norm? Waarom kunnen we niet gewoon praten, lachen en liefhebben?
Nog even jong
En weet je waar ik nu zo vreselijk blij mee ben? Dat ik gewoon nog de 17-jarige student ben, en dus gewoon nog even het privilege heb tot onverantwoordelijke keuzes. Voorlopig zal ik nog even geen mama zijn en voorlopig kan ik het onderwerp vaccinatie nog even lekker als journalist bekijken. En mijn persoonlijke keuze mag even op de lange baan worden geschoven. Dus ik permiteer mezelf de vrijheid lekker niet te hoeven kiezen. Maar me vooral in te zetten dat u en jij gaat praten en begrijpen. Dus even in gesprek met de andere mening.
留言