In deze blogpost vind je gedichten fictie verhalen en protestsongs, gemaakt door verschillende redactieleden. Alle producties hebben als onderwerp anti-vaxxers, allemaal op een andere manier.
Gedichten
Mijn keuze, mijn lichaam
Door Anne-Sophie Weijma
Vooroordelen en onbegrip,
Ik wil gezond zijn, al kost het mij een rib.
Leven en laten leven,
Gezondheid is waar we allemaal naar streven.
Wat is de waarheid, wie moet ik geloven,
Worden we door de overheid bedrogen?
Ik wil ze wel vertrouwen,
Maar ik weet niet op wie ik kan bouwen.
Wat zit er in die prik,
Degene die de keuze maakt dat ben ik.
Ik geloof dat iemand anders beslist over mijn leven,
Mijn leven wil ik aan God geven.
Zoveel vragen, zoveel antwoorden,
Toch moet ik mij verantwoorden.
Anderen krijgen mij niet stil,
Gezond zijn is het enige wat ik wil.
Een bijzondere community
Door Rosanne Wormgoor
Wel of niet vaccineren is niet zwart op wit.
Het is niet een keuze tussen dat of dit.
Het verhaal van Astrid is niet geheel onverwacht.
Ze weet nog hoe ze bij de verhalen van haar oma lacht.
Nu ziet ze elke dag patiënten met klachten.
Waarvan zij de pijn moet proberen te verzachten.
Elke keer moet zij weer sporen van vaccinaties proberen te wissen.
Een behandeling zodat patiënten deze klachten kunnen missen.
Een open geest en niet oordelen als deskundige.
Patiënten aanraden zich in te lezen als natuurgeneeskundige.
Haar eigen vaccinaties nog kunnen terugvinden.
Haarzelf niet meer met vaccinaties willen verbinden.
Het coronavaccin nog steeds niks voor haar.
De effecten van vaccinaties zien nog steeds zwaar.
Odes
Ode aan Mark (portret)
Door: Rosanne Wormgoor en Alinda Kok
Mark, een man met doelen, dromen en durf. Ambities die zijn levensinvulling bepalen. Geen angst voor het onbekende, maar dat vol overgave tegemoet tredend. Liefde voor zijn werk, zijn vak, zijn bedrijf. Altijd een stapje verder dan de norm, altijd een beetje meer dan de ander. Altijd een beetje meer, want stilstand is achteruitgang. Een man van harde feiten en goede argumenten. De weten-schap is altijd betrouwbaarder dan je eigen gevoel. Mark zet zijn gevoel aan de kant als het gaat om grote beslissingen. Zijn ratio altijd voorop. En Mark werd succesvol. Een geprezen man om zijn be-trouwbare punctuele werk. Hij glimlacht en steekt de complimenten in zijn zak. Als iemand die het gewent is zo regelmatig waardering te ontvangen. Zonder arrogantie maar met duidelijke trots. Zijn hart ligt bij het nieuwe bedrijf wat hij zelf aan het opstarten is. Nooit is voor Mark iets genoeg. Hij wil uitdaging en iets nieuws. Succesvol zijn in zijn huidige baan is niet genoeg, want waar een wil is, is een weg. Hij is misschien goed in zijn baan, maar er zit geen uitdaging meer in. Een geprezen man zijn, dat moet ergens vandaan komen. Hij wil eerst weer een moeilijk weg doorstaan hebben voor die die complimentjes weer in zijn zak mag steken van zichzelf. En natuurlijk ook bij zijn prachtige dochters. Die het treffen met een erfenis van ambitie en goede hersens en op hoog niveau studeren. Va-der Mark sleept zijn dochters naar New-York en China, en dan weer naar het eenvoudige Utrechtse dorpje waar zijn rijtjeshuis staat. De opvoeding is vrij. Gericht om de meiden te laten ontwikkelen tot vrouwen met een brede blik op de wereld. Niet bang zijn om na te jagen wat je hebben wil. Niet bang zijn om te strijden voor je droom. Niet stilstaan tot de droom binnen handbereik is. De droom grij-pen, maar ook dan niet stilstaan. Zo leerde hij zijn kinderen jong om zelfstandig keuzes te maken en te vechten voor dat wat ze bereiken willen. Want dat is wat Mark leerde, wat Mark drijft. En Mark houdt van duidelijke taal. Zeg waar je voor staat en wees niet bang om te zijn wie je bent. ‘Wees geen vluchter maar een vechter!’
Ode aan Jolanda Timmerarends (portret)
Door: Anne-Sophie Weijma
In een wereldje waarin een verkeerd woord snel gezegd is,
Een wereld vol oordelen en soms geen respect.
Toch durfde jij het aan om jouw verhaal te vertellen,
Dat toont ontzettend veel moed en vertrouwen.
Ik bewonder je openheid, je deelde het verhaal en ging geen onderwerp uit de weg.
Je deelde je verhaal terwijl je er niks voor terugkrijgt. Je nam de tijd voor ons en dat siert je!
Je stelde je kwetsbaar op en stond open voor lastige vragen. Vragen die confronterend waren en waar je niet gelijk antwoord op wist.
Je deelde je verhaal en misschien inspireer je hiermee anderen!
Zo deelde je zelfs je angst: “Het idee van enten vinden we eng. Je hoort vaak dat mensen juist van de enting ziek worden.”
Ik vond het een bijzonder gesprek, Je vertelde over je zoon en wanneer hij uit huis werd geplaatst,
Hoe er een verandering in je geloof kwam door deze zwarte bladzijde uit je leven. Hoe God jou hielp toen je zelfs niet meer op je benen kon staan.
Je deelde over je vertrouwen in God,
Je zei “Als we ziek worden dan zal het zo moeten zijn.”
Hoe Hij je heeft gevormd tot de vrouw die je nu bent.
Jij liet mij anders denken over anti-vaxxers, Je liet mij zien hoe groot je moet vertrouwen op God moet zijn om deze keuze te maken.
Ik waardeer je eerlijkheid en hoe je alles vertelde, zo vertelde je: “Je stuurt iemand die ziek is naar de medicijnman, niet iemand die gezond is.” Een statement wat de anti-vax-wereld beter doet begrijpen. Ik vond het bijzonder om te zien dat je ondanks je uitgesproken visie toch met een open blik naar de wereld kijkt. Zo zei je: “Ik wil graag ieder zijn of haar keuze respecteren, uiteindelijk doen we allemaal wat ons het beste lijkt.” Iedereen heeft zijn of haar eigen visie. Je bent bewust bezig met de keuzes die je maakt en dat maakt jou bijzonder.
Protestsongs
Door: Rosanne Wormgoor
Nooit begrepen en nooit gegeven.
Geen mening mogen delen.
Nooit een kans om te praten.
Alleen een kans om afgezonderd te laten.
Niemand die ze wederhoor wilt geven.
Niemand die gelooft in hun gebreken.
Vaccinaties dat is toch heel normaal?
Waarom zou je luisteren naar die wartaal.
Maar zijn wij niet in Nederland?
Zouden wij niet de vrijheid moeten geven.
Zouden wij hen deze wel moeten ontnemen?
Uitspreken verdienen zij net als iedereen.
Geen vooroordelen of stereotypes erom heen.
Gerechtigheid voor de anti-vaxxers.
Hen begrip verlenen net als elk ander.
Al acht jij geen enkel deel waar.
Ik maak de keuze
Door Anne-Sophie Weijma
Een gevoel, God vertrouwen, het juiste doen,
Ik maak gewoon de keus,
Waarom al die onbegrip?
Mijn lichaam, mijn kind, altijd nog mijn keus.
Ik maak gewoon de keus,
Nederland, is een vrij land, dus laat mij in mijn waarde, Er is altijd een keus,
Je kijkt me aan,
Het lijkt of je me niet snappen wil..
Ik neem geen vaccin,
Ik neem geen vaccin,
En ook ik doe research.
Ik neem geen vaccin,
Ik neem geen vaccin,
Ik wil gezond zijn.
Verhaal met fictieve elementen
‘’Ik ben niet gek, jullie zien gewoon niet wat ik zie”
Door: Rosanne Wormgoor
Het is 7 uur s ’ochtends en Jan wordt wakker van zijn wekker. Zijn wekker is nog heel ouderwets en is geheel zonder allemaal chique technologie. Het is een simpele ronde klok die je met de hand moet verstellen. Geen moeilijk gedoe en geen kans op straling. Jaja ik ben zo iemand die gelooft dat 5g verband heeft met dingen zoals het coronavirus. Dat de hele wereld niet kan zien wat ik zie betekent niet dat het minder waar is. Ik word elke dag omschreven als een gekkie, maar ik ben niet gek, jullie zien gewoon niet wat ik zie.
Ik geloof dat heel veel dingen in deze wereld gepland zijn door de overheid. Dat de wereldleiders zoveel meer weten dan wij. Dat aliens onze wereld allang betreden hebben, maar dat het verdoezelt is door de overheid. Aliens is pas het begin van de dingen die wij allemaal niet weten. Ik ben tegen vaccineren, omdat ik denk dat dit onderdeel is van de grote hoeveelheid die wij niet weten. Wat als de ziektes in onze wereld allemaal gemaakt zijn door de mens. Door mensen die geloven dat de populatie verkleint dient te worden door wereldrampen. Maar ze vinden niet dat de wereldrampen genoeg doen.
Naast de complottheorieën waarin ik geloof ben ik een best normaal mens. Ik zeg niet dat ziektes gemaakt zijn door de mens, ik zeg alleen dat het een mogelijkheid is, want waar ik gelijk in heb is dat wij burgers lang niet alles weten. Het was niet bedoelt om jullie bang te maken, maar gewoon om een voorbeeld te geven van dingen die wij wellicht niet weten. Ik heb ook gewoon gefundeerde argumenten voor waarom ik niet wil vaccineren. Het is niet alsof ik me alleen af laat gaan op theorieën die nooit bewezen zijn.
Er zijn ook genoeg wetenschappelijke bewijzen dat er echt wel wat dingen mis zijn met vaccinaties. Niet zo lang terug was er nog het hele gebeuren met de Mexicaanse griep. Dit is groot in het nieuws geweest en ik ben van mening dat het aantal anti-vaxxers hierna flink gegroeid is. Voor de Mexicaanse griep was er nooit echt een vaccinatie waarover zulke grandioze verhalen rondgingen. En eerlijk gezegd was dit voor mij alleen maar een bevestiging dat vaccinaties niet altijd zo veilig zijn als gezegd wordt.
In Nederland hebben mensen zoals Natuurgeneeskundigen toch elke keer weer nieuwe patiënten. Patiënten die vaccinaties willen laten uitbehandelen of ontstoren. Hoe zouden zij zoveel patiënten kunnen krijgen elke keer weer? Nou ik weet het wel. Blijkbaar hebben er zoveel mensen een slechte reactie op vaccinaties dat zij hun bedrijf gaande kunnen houden. Dit betekent dat er in vaccinaties stoffen zitten die voor toch een redelijk percentage van de bevolking slecht is. En je kunt nooit zeker weten of dit voor jou het geval is of niet tot je je een keer hebt laten inenten. En dit is pas een begin van het bewijs dat er is. Ik zou je nog veel meer kunnen vertellen.
"Ik hoop dat je later begrijpt dat dit een keuze uit liefde is"
Door Alinda Kok
Else streek met haar hand over de zachte babyhaartjes van haar drie maanden oude zoontje Jeff. Jeff was een vroeggeboren kindje en was na de geboorte direct als prematuurtje de couveuse ingegaan.
Kersverse moeder Else mocht vier dagen na de onstuimige bevalling al weer naar huis. De arts had gezegd dat ze een sterke vrouw was, dat ze het verder wel thuis met de kraamzuster zou regelen. Haar man John duwde de rolstoel naar de parkeergarage en hielp haar in de auto. Ze zeiden beide niks al die tijd. Overmant door de pijn en emotie dat Jeff daar nog lag. De voorstelling was altijd het geluk dat je als kraamvrouw in bed lag, je kind in je armen. En lieve belangstellende vrienden en familie om je heen. Maar elke meter naar huis was er eentje verder bij Jeff vandaan. Eentje verder bij de droom vandaan. Ze voelde zich zo oneindig alleen. Het wiegje naast haar bed was leeg, het dekentje lag veel te strak en de kleertjes waren een onaangeroerde stapel. Mensen kwamen er nauwelijks, want die zouden later wel op bezoek komen als Jeff thuis was. Dus staarde ze dagenlang naar wit gesausde plafond. Toen ze weer wat sterker was gingen ze elke dag even naar het ziekenhuis om Jeff te zien. Dan kon ze tenminste even kijken naar het jongetje dat haar kind was. “Mama houdt van je Jeffie”, zei ze dan. Jeff knipperde niet eens. Uiteindelijk na 9 lange weken ziekenhuis ging de Maxi-Cosi met Jeff mee naar huis. Ze had haar zoon geen moment los gelaten. Een week lang leefden ze me zijn drieën op een roze wolk. Ze waren zo gelukkig dat het pijn deed. Zelfs Jeff had een keertje naar hen gelachen.
Toen werd er op een dag gebeld, “wanneer komen jullie met je zoon de eerste inenting halen?” Het had haar overvallen, ze was gaan zitten. Haar agenda in haar andere hand. Heer hoofd deed het even niet, ze spraken af over twee weken. Dat was vandaag die dag. De dag van de inenting. John was gaan werken, want zij zouden het samen wel redden. Natuurlijk gingen ze het redden. Wat was dat nu een inenting. Jeff zou hooguit een aantal dagen niet lekker zijn. Dat was alles en dan zou hij zich voor de rest van zijn leven geen zorgen hoeven maken over die vreselijke ziektes. Toch? Ze wist dat het niet zou was. Ze was bang. Doodsbang wat ze haar nog zwakke zoontje hiermee aan zouden doen. Doodsbang was ze voor de gevolgen van die troep die in het kleine lijfje van haar kindje zou worden gestopt. Doodsbang dat ze ooit tegen haar kind moest zeggen: “sorry voor wat we je met deze prik hebben aan gedaan.”
Nooit in haar hele jeugd had ze hier over nagedacht. Nooit had het vraagstuk vaccinatie gespeelt in haar leven. Ze had zelf het hele rijksvaccinatieprogramma doorlopen en dat was allemaal prima gegaan. Evenals bij haar broers en zussen. Ook in de verkeringstijd met John hadden ze het er nooit over gehad. Zij was gevaccineerd hij niet, daar stopte het gesprek. Het speelde geen enkele rol. Ook later niet toen ze getrouwd waren. Toen ze samen een gelukkig leven leiden. Toen ze samen verre reizen maakte naar Afrika en Azië. Ze haalden samen de verplichte prikken en gingen weer naar huis zonder ergens over na te denken.
Tot haar zwangerschap. Toen haar leven ineens niet meer alleen haar leven was. Maar verbonden was aan het kleine leventje in haar buik. Het was onwerkelijk en prachtig. Toen moest ze de kinkhoestprik. Het hoorde er allemaal bij. Dus stond ze die maandagochtend op en stapte in de auto. Het overviel haar ineens allemaal zo erg. Wat stop ik eigenlijk in mijn lijf? Wat stop ik eigenlijk in het kwetsbare lijfje van mijn kind. Ze kon het niet. Parkeerde de auto langs de weg en huilde met haar hoof in haar handen. Waar kwam dit gevoel vandaan? Toch niet zomaar nergens? Ze keerde de auto en reed weer naar huis. De regen tikte die morgen op de ruit. Haar tranen op haar schoot. Waarom kon ze dit niet gewoon doen? Ze wilde wel maar kon het niet.
Thuisgekomen belde ze de vaccinatie af. Door omstandigheden lukt het even niet. Een nieuwe afspraak wimpelde ze af. “Belt u dan zo snel mogelijk als u wel weet wanneer het mogelijk is voor u?” zei het telefoonmeisje. Ze had geknikt en de telefoon uitgedrukt. Haar voeten op de salontafel en de laptop op schoot begon ze met googlen. “Waarom een vaccinatie slecht is voor je baby.” De zoekresultaten waren oneindig. Ze bleven verassen, maar deden ook pijn. Het verwarde haar alleen nog maar meer. Een nieuwe afspraak kwam er niet. Ook om dat Jeff een paar weken later al werd geboren. Ze had het weg gedrukt al die tijd. Eerst maar eens kijken of Jeff het überhaupt overleefde. Realisme was voor haar de manier geweest om zich door deze ellende te worstelen. Dan was ze in elk geval voorbereid op het ergste. Maar toen duidelijk was dat Jeff het zou halen kwamen er weer nieuwe zorgen naar boven. Het vaccinatieprogramma wat voor de deur stond. Tijdens haar zwangerschap was ze gedoken in de informatie die online hierover beschikbaar was. Ze veranderde in een facebookmoeder en werd lid van allerlei groepen. Ze praatte met professionals en andere twijfelmoeders. Het dilemma bleef. Ze raakte overtuigt dat vaccinatie troep was. Maar met haarzelf was het vroeger ook goed gegaan. John interesseerde het allemaal niks. “Doe wat jij wil”, zei hij altijd. Zijn mening was eenvoudig: “Van mij hoeft dan inenten niet maar als jij het belangrijk vind doen we het gewoon.” Maar ze wist werkelijk waar niet wat ze belangrijk vond.
Alleen de gezondheid van haar kind. Ze streek nog eens over het ronde zachte hoofdje van haar prachtige kwetsbare kind. Pakte toen vastberaden de telefoon: “Ik zie af van de vaccinatie van mijn zoontje.” Een traan druppelde op het voorhoofdje van Jeff. “Misschien maak ik toch de verkeerde keus Jeffie. Maar ik hou van je, ik wil het beste voor je. En ik hoop dat je dat begrijp later.”
“Informatie zou niet achtergehouden mogen worden”
Door Anne-Sophie Weijma
Ik was bij de buurvrouw koffie aan het drinken, ze vertelde mij dat ze haar kinderen niet had laten vaccineren. Als eerste reactie schrok ik, waarom zou je dat doen? Toch maakte het iets in mij nieuwsgierig en ik begon vragen te stellen.
Ze liet me een YouTube filmpje zien, in het filmpje legden ze uit waarom je niet hoeft te vaccineren. Ik was sceptisch, ik had immers zelf mijn kinderen laten vaccineren en zij zijn hartstikke gezond! Eenmaal thuisgekomen merkte ik dat het onderwerp in mijn hoofd bleef hangen. Ik dacht “misschien moet ik er toch iets mee gaan doen”. Ik startte de laptop op en ik begon zoektermen in te typen als ‘wat zijn gevolgen van een vaccinatie’ en ‘kun je zonder vaccinaties’.
Na een tijdje zoeken kwam ik terecht bij een artikel van de World Health Organization. Het sprak me gelijk al aan omdat het overkomt als een betrouwbare bron. In het artikel stond dat ze niet wisten wat alle gevolgen waren van alle toevoegingen aan vaccinaties. Hier schrok ik enorm van en ik werd aan het twijfelen gebracht. Hoe kan het zijn dat zelfs de WHO het niet weet.
Het maakte me bang, hoe kunnen we met z’n allen zo naïef zijn om dat spul te vaccineren, terwijl je de gevolgen niet kent. De gevolgen van de kinderziektes weten we wel, en het is ook nog een kleine kans dat je het krijgt. Het maakte me ook kwaad, waarom geven ze hier geen voorlichting over? Op het consultatiebureau zeiden ze dat het ‘veilig’ was, maar dat kunnen ze dus niet weten. In de tijd dat ik mijn kinderen liet vaccineren had ik geen idee dat het gevolgen kon hebben. Misschien krijgen mijn kinderen later wel vage klachten wat niet te achterhalen is, dan ben ik de schuldige want ik heb ze de vaccins laten nemen.
Toen het corona-virus een paar maanden geleden in beeld kwam wist ik het zeker, als er een vaccin komt hoef ik die niet! Hoe kun je een vaccin maken in een paar maanden/jaren. Daar kun je de gevolgen toch nooit van overzien! Ik word al boos als ik aan het idee denk dat miljoenen mensen straks die troep krijgen ingespoten. Ik hoop gewoon zo dat er betere voorlichting gegeven gaat worden, zodat mensen zelf bewust de keuze mogen maken. Informatie zou niet achtergehouden mogen worden.
Comentários